Wakati Ousmane Dembélé aliposhinda tuzo ya heshima ya Ballon d’Or, tukio hilo halikuwa tu kilele cha safari yake ya soka, bali pia ni ushuhuda wa nguvu ya urafiki wa kweli. Hotuba yake ya kupokea tuzo hiyo haikumzungumzia yeye pekee, bali pia ilimgusa rafiki yake wa karibu wa utotoni, Moustapha Diatta.
Moustapha na Ousmane walikutana wakiwa watoto wadogo, wakicheza mpira kwa shauku kubwa kwenye mitaa na timu ndogo za vijana nchini Ufaransa. Wote walikuwa na ndoto sawa ya kuwa wanasoka wa kiwango cha dunia, lakini hatima haikumwezesha Moustapha kufanikisha safari hiyo. Hata hivyo, jambo la kipekee ni kwamba hakuacha kumwamini rafiki yake. Aliendelea kumpa moyo, akimkumbusha kila mara kuwa siku moja ataonekana miongoni mwa bora zaidi duniani.
Wakati kamera zilimwonyesha Moustapha akibubujikwa na machozi kwenye ukumbi wa hafla ya Ballon d’Or, ilikuwa dhihirisho la miaka mingi ya matumaini, kujitolea na imani isiyoyumba. Machozi hayo hayakuwa ya huzuni, bali ya furaha na ushuhuda kwamba imani yake kwa rafiki haikuwa bure.
Katika hotuba yake, Ousmane alitamka maneno ambayo yaliwapa thamani ya kipekee wote waliokuwa wakisikiliza:
“Kwa Moustapha, tulianza safari hii tukiwa watoto wa miaka minne au mitano. Tangu mwanzo ameendelea kuniamini na kunisapoti katika kila hatua. Kila mara aliniahidi kwamba siku moja nitakuwa bora zaidi duniani. Na leo ndoto hiyo imetimia. Urafiki wetu utaendelea milele.”
Maneno hayo yalimfanya kila mtu atambue kuwa mafanikio ya mtu mmoja mara nyingi hutokana na nguvu ya watu waliomzunguka. Urafiki wao ni kielelezo cha jinsi imani na mshikamano vinavyoweza kuwa daraja la kufanikisha ndoto kubwa.
Kwa hakika, hadithi ya Ousmane na Moustapha inatufundisha kwamba mafanikio ya kweli si tu kupokea tuzo, bali pia kukumbuka wale waliokua nasi katika safari ya changamoto. Ballon d’Or ya Ousmane haikuwa tu ushindi wake binafsi, bali pia ni ushindi wa urafiki wa kudumu.
